Autor:
Grzegorz P. Kubalski


Centra usług społecznych jako narzędzie zaspokajania społecznych potrzeb wspólnot samorządowych

Fragment ekspertyzy

Zakres zadań publicznych – realizowanych przez poszczególne podmioty tworzące  nowożytne państwo – nie ma charakteru stałego. Każdorazowo odzwierciedla on z  jednej strony dominującą w społeczeństwie aksjologię, znajdującą swoje odbicie w  decyzjach władz publicznych, z drugiej strony – jest odpowiedzią na zachodzące zmiany społeczne i związaną z tym zmianę potrzeb uznawanych za priorytetowe. W  państwach europejskiego kręgu kulturowego w minionych dziesięcioleciach zakres ten znacznie się rozszerzył w związku z przyjęciem za obowiązujący modelu welfare state –  państwa opiekuńczego (czy – zgodnie z innymi tłumaczeniami – państwa  dobrobytu). Tytułowa opiekuńczość państwa wykracza poza minimalny poziom opieki udzielanej obywatelom, chociażby tym, którzy bez swojej winy znaleźli się w trudnej  sytuacji materialnej. Współczesne państwa stawiają sobie bardziej ambitny cel –  poprawę losu wszystkich obywateli. Zresztą takie głębsze znaczenie niesie ze sobą  angielskie określenie welfare, nie ogranicza się ono bowiem do zapewnienia elementarnej opieki. „Angielski termin welfare w swej najprostszej formie oznacza  szczęście, powodzenie i dobrobyt; wskazuje nie tylko na fizyczne przetrwanie, ale  również na pewien stopień zdrowia i zadowolenia” (Heywood 2008, s. 116). Z kolei „termin welfare state odnosi się […] do państwa, które bierze na siebie duży zakres  odpowiedzialności za jakość życia społecznego” (ibidem).

Pobierz cały artykuł w formacie .pdf
0.046s / 2677.69 kB / 190 inc